1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Zmienne stanowisko dowodzenia Naczelnego Dowództwa Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech
Zawartość:
Znaleziska w dawnym obszarze zastrzeżonym
Na rozległym terenie na zboczu wzgórza rozmieszczonych jest kilka radzieckich bunkrów: Stare stanowisko dowodzenia, nowe stanowisko dowodzenia i kilka konstrukcji ochronnych. Pełniły funkcję zastępczego stanowiska dowodzenia dla naczelnego dowództwa GSSD w Wünsdorf. W nagłym wypadku sprowadziliby się tu generałowie z Wünsdorf i dowodzili wojną na froncie zachodnim.
Thestare stanowisko dowodzenia IJest to budynek zbudowany z najprostszych środków z paneli mieszkaniowych (co dobrze widać na zdjęciach). Konstrukcję wspierają drewniane i stalowe słupy oraz teowniki poprzeczne, na których ułożono betonowe podkłady kolejowe. Całość wygląda bardzo nieprofesjonalnie i awanturniczo. Zakładowi grozi również zawalenie. Zapasy nie są już dostępne. Bunkier był już opuszczony w latach 70-tych. Rosjanie sami zbudowali bunkier. W późniejszych latach skorupa sowieckiego bunkra została zbudowana przez pionierów VEB Spezialbaukombinat Potsam lub NVA. Po zakończeniu ostrzału Niemcom zabroniono wstępu. Wnętrza zostały wykończone przez sowieckich specjalistów przy użyciu własnej technologii i systemów wentylacji.
Są głębiej w lesiedwie mniejsze konstrukcje ochronne. Jeden składa się z 4 bunkrów gotowych części typu USB. Służył jako bunkier informacyjny. Część jest tylko zamurowana i częściowo już wypełniona wodą. Jest pusta, z wyjątkiem pozostałości technologii transmisyjnej. Drugi bunkier to lepsza piwniczna chata z panelami mieszkalnymi jako schronieniem.
Jest dużo stabilniejszynowe stanowisko dowodzenia, który jest stosunkowo duży i ma około 520 metrów kwadratowych. Bunkier składa się z trzech prefabrykowanych bunkrów typu GRANIT. Budynek posiada 3 wejścia. Niestety, inwentarza nie zostało zbyt wiele, więc można jedynie spekulować na temat jego zastosowania. Dwa zewnętrzne GRANIT prawdopodobnie mieściły pomieszczenia do pracy lub odpoczynku. Wciąż można zobaczyć ostatnie pozostałości technologii komunikacyjnej. W pokojach jest też kilka pustych sejfów. Środkowy duży GRANIT był centrum dowodzenia.
Ten, który jest trochę na uboczumniejsze bunkryprawdopodobnie służył jako schron dla załogi.
Na skraju lasu w polu jestlądowisko dla helikopterówdla generałów z Wünsdorf. Obok od wielu lat leży duża sterta żelbetowych płyt. Pochodzą one z bunkra wykopanego w ramach przebudowy. Utylizacja jest zbyt kosztowna, więc stare rosyjskie bunkry pozostają w końcu i są ponownie wykorzystywane jako kwatery nietoperzy po niskich kosztach.
Inne znaleziskana dawnym obszarze o ograniczonym dostępie:
