1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Zabytkowe wodociągi
W połowie XIX wieku, kiedy w wyniku wzrostu liczby ludności i postępującego uprzemysłowienia wzrosło zużycie wody, konieczne było dodatkowe zabezpieczenie zaopatrzenia miasta w wodę. W tym czasie na łące nad brzegiem Łaby zbudowano wodociągi. Od 1859 r. pozyskiwano tu wodę Łaby filtrowaną przez brzegi i bezpośrednio zaopatrywano nią miasto wodociągiem. Około 1880 roku dzienna produkcja wody została zwiększona do około 26 000 m³ poprzez rozbudowę. Jednak lata z niskim zużyciem wody i wysokim zużyciem wywołały dalsze obawy. W tym czasie wykonano dalsze prace budowlane oraz wprowadzono wodomierze. Na początku I wojny światowej w wrzosowisku odkryto wysokiej jakości zasoby wodne, a od ok. 1930 r. miasto zaopatrywane było w wodę wrzosowiskową. Od lat 60. jakość wody Łaby nadal się pogarszała, więc „Heide” przejęła zaopatrzenie miasta. Jednocześnie oznaczało to zbliżający się koniec wodociągów, które służyły wówczas jedynie do pozyskiwania wody przemysłowej, a później funkcjonowały jako firma administracyjno-szkoleniowa. W 1990 roku wodociągi zostały całkowicie zamknięte.
