1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Opuszczona cegielnia
Pozostałości starej cegielni stoją na obrzeżach wsi na granicy państwa. Już w połowie XIV wieku w mieście i jego okolicach istniały cegielnie. W latach 1883-1887 mistrz murarski Friedrich Senst zlecił wybudowanie we wsi budynku mieszkalnego i cegielni. Urodzony w 1856 r. mistrz murarski Friedrich Senst kupił wówczas doły ziemne od rodziny Friedrich, która prowadziła cegielnię, w której cegły wyrabiano ręcznie. Senst nie miał pieniędzy i sfinansował projekt pożyczką w wysokości 300 marek z powiatowej kasy oszczędnościowej.
W 1938 r. zautomatyzowano niektóre obszary produkcyjne cegielni. Maszyny można oglądać do dziś w zawalonym budynku. Z dzisiejszego punktu widzenia właściciel Richard Senst zarządzał biznesem niemal wzorowo. Jeśli eksploatowano glinę na danym obszarze, dokonywano rozległych przemieszczeń gruntów, aby ziemia mogła być natychmiast ponownie wykorzystana jako grunty orne. Od 1 stycznia 1956 roku firma należała do Zespołu Cegielni miasta powiatowego. W 1956 r. w cegielni był jeszcze kierownik, kucharz i 34 robotników. Cegielnia pozostała najważniejszym pracodawcą w mieście, ale praca wymagała wysokiej ceny. Palacze pracujący z pyłem węglowym wdychali niebezpieczne gazy. Na początku lat 90-tych cegielnię zamknięto i zastąpiono nowym budynkiem po drugiej stronie ulicy. Firma nabyła również teren po starej cegielni. Właściwie obiecano, że obiekt zostanie zachowany, ale tak się nie stało. Okolica coraz bardziej popadała w ruinę. Dziś należy do gminy. Dzięki dotacjom stara się zachować przynajmniej część budynku jako muzeum przemysłu. Ale do tej pory nic się nie wydarzyło.
