1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Pojazd VEB pracuje w Treuenbrietzen
Zawartość:
2. Relokacja i ekspansja -1959 do 1989
3. Upadek – od 1990 do chwili obecnej
1. Początki od 1906 do 1959 roku
Firma została po raz pierwszy wspomniana, gdy mistrz kowalski Ludwig Baatz przeniósł swoją firmę z Bäckerstraße na Neue-Markt-Straße 3 w 1906 roku. Rozbudował firmę na warsztat wozowniczy. Od końca lat czterdziestych rzemiosło rozwinęło się w producenta przyczep do ciągników i samochodów ciężarowych pod nazwą „Baatz und Gehler KG”. Otto Gehler był zięciem mistrza kowalskiego Baatz i był teraz właścicielem firmy. W 1958 roku przyjął obowiązkowy udział państwa w wysokości 60% i początkowo prowadził działalność handlową pod nazwą „Kfzwerk Gehler KG”. Otto Gehler był także dyrektorem operacyjnym. Zatrudniał 48 osób. W 1958 roku wyprodukowano 398 przyczep samochodowych różnych typów. Miasto wyraziło zgodę na zakup działki przy Großstr. 11, aby móc zbudować lakiernię przyczep samochodowych.
2. Relokacja i ekspansja - 1959 do 1989
Od 1954 r. pan Gehler stara się o zakup działki przy dworcu kolejowym w celu rozbudowy swojej fabryki. Jednak to się nie powiodło, ponieważ rolnicy płacili za dużo. W 1959 roku wreszcie nadszedł czas, by zakupić potrzebne działki. W pierwszej kolejności wybudowano zadaszony magazyn materiału i rozbiórkę (ok. 1500 m2), halę obróbki drewna (ok. 600 m2), natrysk farb nitro (600 m2) oraz stację transformatorową. Wzmogła się presja ze strony władz na rozszerzenie udziału państwa. Otto Gehler wraz z rodziną uciekł na Zachód w 1960 roku. Sprzedaż wzrosła z 500 000 marek NRD w 1957 r. Do 7 000 000 marek w 1961 r. Zatrudnionych było 140 pracowników. W 1968 roku następuje specjalizacja w przyczepach TZK 3 i HK8. Z 1250 wyprodukowanych przyczep 90 wyeksportowano. Przeniesienie produkcji do nowego zakładu przy Belziger Strasse na obrzeżach miasta umożliwiło budowę linii rowerowej w celu zwiększenia wydajności.
W 1972 roku, po zastąpieniu prywatnych akcji, które były w zarządzie od 1960 roku, firma została zmuszona do przekształcenia się w spółkę państwową. Nowa lokalizacja była stale rozbudowywana. Fabryka pojazdów stała się filią koncernu IFA "Zabudowy specjalne i przyczepy Werdau". W latach 70. nastąpiła dalsza specjalizacja w produkcji naczep do W50 z Ludwigsfelde.
3. Upadek – od 1990 do chwili obecnej
W latach 1991 i 1992 Bundeswehra była największym odbiorcą wyprodukowanych przyczep ciężarowych. Po upadku komunizmu kilka prób prywatyzacji przez Treuhandanstalt zakończyło się niepowodzeniem. W 1994 r. pozostałych 94 pracowników zajęło lokal, aby zabezpieczyć majątek przedsiębiorstwa właściciela NRW Horza, showmana, przed wywiezieniem. Nic nie pomogło, firma ogłosiła upadłość. Przedsiębiorca uciekł do Hiszpanii z przekierowanymi pieniędzmi. Po powrocie został skazany na kilka lat więzienia za oszustwo upadłościowe. Kolejny podejrzany właściciel nielegalnie wyrzucany na hale w latach dziewięćdziesiątych3500 ton śmieci i zniknął. Dziś teren należy do właściciela z południowych Niemiec. Nie jest używany i nadal wygasa. Pod koniec 2010 roku część została tymczasowo zastąpiona przez awątpliwy cyrk wynajmowane jako kwatery zimowe. W 2021 roku w planach jest park energetyczny i biznesowy. Pod koniec 2021 roku na Immoscout 24 pojawiła się oferta sprzedaży za 880 000 euro.
