1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Fabryka Porcelany
Najpiękniejsze Lost Places to stare fabryki z inwentarzem. Spacerując po korytarzach opuszczonej fabryki porcelany można odkryć wiele: stare maszyny, setki urządzeń i potłuczoną porcelanę. O historii:
Johann Heinrich Leder otrzymał w 1822 roku książęcy przywilej szwarzburski i założył fabrykę porcelany. W 1840 r. fabrykę kupili bracia Heubach. Udział w wystawach światowych w Paryżu w 1900 r. iw St. Louis w 1904 r. przyniósł firmie nagrody. Pod znaczącym wpływem rzeźbiarza Wilhelma Kriegera produkcja ukierunkowana była na figuratywne dzieła. W 1938 roku firmę przejął Otto Friedrich zu Ysenburg and Büdingen. Tuż przed powstaniem NRD majątek został w 1948 r. wywłaszczony i przekształcony w VEB Zierporzellanwerk. W 1991 roku rodzina odkupiła majątek, ale reorganizacja działu porcelany nie powiodła się, więc pracownicy przejęli lokalizację w 1994 roku. W 2012 r. trzeba było ogłosić upadłość; dwa lata później upadłość ogłosiła również nowa firma produkcyjna PKS (porcelana, ceramika i srebro). Produkcję przerwano i od tego czasu budynek stał opuszczony.
