1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Ostwall - front twierdzy Oder-Warthe-Bogen
Front twierdzy Oder-Warthe-Bogen, popularnie zwany Ostwallem, był silnie ufortyfikowaną linią obrony budowanej przez Rzeszę Niemiecką od połowy 1934 roku, która biegnie około 120 km na wschód od Berlina od Warty na północy do Odry w południe. Mamy jednodniową wycieczkęChristel Fokken zarezerwowanyktóry był również kompetentnym lokalnym przewodnikiem.
Budowę tego obiektu można było rozpocząć już tak wcześnie (1934 r.), gdyż Rzesza Niemiecka nie podlegała na wschodzie żadnym ograniczeniom umownym, jak to miało miejsce na zachodzie na mocy traktatu wersalskiego.
Ostwall planowano jako ufortyfikowany obszar o długości 110 km i głębokości od dwóch do trzech kilometrów, bardzo podobny do tego, który kilka lat późniejŚciana Płaczurównież została przeprowadzona. Niektóre konstrukcje bunkrów są zatem bardzo podobne do tych z Zachodniej Ściany, podczas gdy inne są znacznie bardziej rozbudowane. Na froncie twierdzy znajdują się liczne bunkry i obiekty hydrotechniczne, takie jak tamy i fosy. Drogi prowadzące przez tzw. główne pole bitwy zaopatrzono w rogatki pancerne, mosty obrotowe, a także mosty rolkowe przechylne - przechylne mosty rolkowe umożliwiały przechylenie korpusu mostu i wtoczenie się w przestrzeń pod drogą.
Ponieważ sytuacja polityczna w 1939 r. zmieniła się na tyle, że obrona zachodniej granicy Rzeszy została uznana za pilniejszą, rozbudowa frontu twierdzy Odra-Warta-Bogen została wstrzymana. Personel budowlany fortecy i części pancerza zostały skierowane na zachód, aby przyspieszyć ekspansję Zachodniego Muru. Spośród 160 planowanych konstrukcji tylko około 60 zostało ukończonych. Wraz z budową Wału Atlantyckiego w 1942 roku rozpoczęto demontaż broni i sprzętu komunikacyjnego. W systemie podziemnym zlokalizowane są stacje kolejowe, warsztaty, maszynownie i koszary. Całkowita długość systemu podziemnego wynosi około 32 km.
W 1944 r. sytuacja wojenna spowodowała konieczność przywrócenia zdolności obronnej frontu twierdzy. I tak do stycznia 1945 r. w ramach akcji Barthold i Służby Pracy Rzeszy wykopywano stanowiska polowe, wzniesiono druty przeciwpowodziowe i szereg stanowisk pierścieniowych. Umożliwiło to zbudowanie ciągłego frontu ogniowego dla karabinów maszynowych. 28 stycznia 1945 r. miał miejsce pierwszy atak na odcinek centralny, przez który Armia Czerwona przebiła się po trzech dniach. Niektóreprace pancernebyły „ignorowane” przez Armię Czerwoną, okopani tam ludzie Volkssturmu byli proszeni o poddanie się tylko między kwietniem a majem. Ponieważ nie wszyscy postępowali zgodnie z instrukcjami, roboty pancerne zostały zniszczone bez oczyszczenia.
Po II wojnie światowej Ostwall był najpierw używany przez Armię Czerwoną, a później przez Wojsko Polskie. Użycie wojskowe zakończyło się w 1957 roku, a Ostwall popadł w zapomnienie.
