1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Opuszczony skład amunicji w Brandenburgii
Zawartość:
4. Budynek laboratoryjny biura wyposażenia pomocniczego wojska
Zbudowany w latach 30-tychmagazyn amunicjiskładała się z 91 domów i szop z amunicją oraz kolejnych 45 pojemników z amunicją. Sześć budynków służyło celom administracyjnym i socjalnym (m.in. jako dom koleżeński). Magazyn amunicji posiadał rozgałęziony układ torowy, który zapewniał dostęp do magazynów oddalonych od siebie ze względów bezpieczeństwa. Każdy z bunkrów o wymiarach 20 na 15 metrów stoi na „stopach” wykonanych ze zbrojonego betonu i ma bardzo lekką konstrukcję dachu, która ma pomóc w obniżeniu ciśnienia w przypadku wybuchu. Wszystkie okna i oba wejścia otwierają się na zewnątrz. Zasadniczo otwory wentylacyjne znajdowały się w podłodze i pod sufitem. Każdy z domów rozłożonych na działce niczym szachownica posiada połączenie kolejowe oraz kolejową rampę załadunkową.
Ze względów przeciwpożarowych lokomotywom Reichsbahn nie wolno było wjeżdżać do składu amunicji. Ruch zakładowy odbywał się więc własnymi lokomotywami spalinowymi armii. Budynki przetrwały wojnę bez szwanku. Po 1945 roku armia radziecka mogła transportować produkowaną w kraju amunicję bezpośrednio do magazynów bez przeładowywania.
Bunkier skrywał też tajemnicę: wbrew oficjalnej relacji broń chemiczna była przechowywana w obiektach specjalnie zabezpieczonych przez GSSD w NRD. Po przekazaniu Niemcom na terenie Muny odkryto specjalnie zabezpieczony teren. 14 bunkrów wyposażono w specjalny system bezpieczeństwa. Jest zabezpieczony podwójnym ogrodzeniem z drutu kolczastego. Na środku uzdy zainstalowano instalację wysokiego napięcia. Przed ogrodzeniem znajdowała się ścieżka wartownicza, a co 150 m znajdował się telefon do dyżurnego. Widziałem też wieżę strażniczą. Na torach byli nawet spacerowicze z psami. Strefa bezpieczeństwa była całkowicie oświetlona.
Zdjęcia składu amunicji z warsztatem i budynkami gospodarczymi:
Na stronie jest też kilkabetonowy bunkier naziemnyz czasów niemieckich, który prawdopodobnie służył również do obrony przeciwlotniczej żołnierzy:
Same obok składu amunicji znajdował sięBiuro służb pomocniczych armii.Przechowywano tu parki sprzętu wojskowego. Obejmowało to mnóstwo drobiazgów, takich jak naczynia i stajnie, ale także pojazdy transportowe i kuchnie polowe. W czasie wojny arsenał stał się „punktem zbierania łupów”. Przywieziono tu między innymi wszystkie zdobyte w Polsce działa artyleryjskie. W ostatnich latach wojny znajdowało się tam biuro naczelnego dowództwa armii zajmujące się bronią i amunicją. Priorytetem był dział badań amunicji i biuro badań broni. To są zdjęcia z poprzedniegobudynek laboratorium. W podziemiach znajduje się podziemny obiekt bombowy. Służył do testowania siły penetracji, a tym samym jakości pocisków. Dostęp do obiektu prowadził przez tunel w piwnicy, który został zamurowany w czasach sowieckich. Tunel miał tor. Średnica tunelu wynosi 2 metry. Na końcu tunelu znajduje się pomieszczenie z 2 zbiornikami próżniowymi i piecem przemysłowym. W czasach sowieckich miejsce to było również wykorzystywane jako skład artylerii i warsztat naprawy artylerii i rakiet.
W tym półbunkrze z czasów niemieckich zamurowane są dwie rury o głębokości ok. 25 m. To było innepodziemny obiekt bombowy. Środkowy obszar systemu już tu był:
Oto poprzednidom spółdzielczyz kinem i jadalnią do zobaczenia. W czasach sowieckich mówi się, że był to budynek sztabowy. Nadal można zobaczyć wykorzystanie jako kino. Prawdziwym klejnotem architektury radzieckiej jest tzwFontanna:
Jak in wiele większych koszar Wehrmachtu, tu też był jeden"zakład kąpielowy", nawet z 3-metrową wieżą. GSSD nadal korzystał z łazienki aż do wyczerpania. 30 lat później kompleks jest po prostu pięknym zagubionym miejscem:
