Heeresmunitionsanstalt K.

​W 1935 r. na 200 hektarach wybudowano wojskowy zakład amunicyjny. Najpierw produkowano amunicję i naboje do broni dużego kalibru. Potrzebne materiały wybuchowe pochodziły z fabryki materiałów wybuchowych w Schönebeck. W 1938 roku zakład został rozbudowany o bunkier z ośmioma zbiornikami na około 8000 ton płynnych środków bojowych oraz rozlewnię. Wojskowy zakład amunicyjny rozpoczął wówczas produkcję broni chemicznej w postaci granatów i bomb lotniczych. Środki bojowe pochodziły głównie z firmy chemicznej Orgacid. Wojskowa fabryka amunicji rozwijała się iw lutym 1943 r. zatrudniała 1150 osób, w tym 300 robotników przymusowych. Przetrwał II wojnę światową bez szwanku i został zajęty przez armię Stanów Zjednoczonych w kwietniu 1945 roku.

Amerykanie zdobyli tam dokumenty dotyczące produkcji broni chemicznej, zanim wycofali się w maju tego roku i zajęli teren Armia Czerwona. Do 1947 roku odnalezionymi chemikaliami wypełniano puste muszle, które transportowano koleją nad Bałtyk, gdzie zatapiano. Część środków bojowych spalono na miejscu, a część wysłano do Związku Radzieckiego. Systemy zostały również zdemontowane, a także przetransportowane do Związku Radzieckiego. Bunkry bojowe zostały wysadzone w powietrze. W latach 1952-1956 środki bojowe znalezione we wszystkich częściach NRD były spalane w specjalnie wybudowanej spalarni.

Później Grupa Wojsk Radzieckich w Niemczech wykorzystała część terenu jako bazę wojskową. Nienaruszona część z rozlewnią została przejęta przez nowo powstałą firmę VEB Chemiewerk K. Produkowano uzbrojenie, takie jak granaty ręczne, detonatory i miny, w tym system samoodpalania SM-70, który był również używany na granicy wewnętrznej Niemiec.

Wraz z końcem NRD w 1990 roku nastąpił koniec fabryki zbrojeniowej. W 1991 roku część terenu zakładów chemicznych stała się parkiem przemysłowym, a Rosjanie się wycofali. W latach 2003-2005 przeprowadzono dekontaminację terenu składu amunicji wojskowej.

Dziś widoczne są tylko części okupowanego przez Sowietów obiektu zbrojeniowego. Ogromny obszar jest nadal podzielony na strefy zabezpieczone wałami, murami i drutem kolczastym. Ciekawe, że w obrębie posesji były jeszcze oddzielnie zabezpieczone obszary. Można je również zobaczyć na wewnętrznych wartowniach i ogrodzeniach.  Raz po raz widać tory kolejowe, którymi połączone były wszystkie większe budowle. W przeciwnym razie wszystkie budynki zostaną wypatroszone.