1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Browar VEB Löwen
Browar Löwen był w bardzo opuszczonym stanie, kiedy go odwiedziliśmy. Lata pustostanów, wiatr, pogoda i wandalizm odbiły się na budynku. Zalecano więc ostrożność przy wejściu.
Browar rozpoczął warzenie piwa w 1884 roku, wówczas jeszcze jako browar dworski. Firma Löwenbräu powstała dopiero w 1938 roku. Od 1946 roku firma nosiła nazwę Löwenbräu KG i łączyła pod jednym dachem słodownię i browar. W porównaniu z innymi browarami i słodowniami była to mała firma w małym budynku. W 1950 roku firma została znacjonalizowana i od tego czasu działa jako VEB Löwenbrauerei. Od 1970 roku zakład należał do koncernu napojowego VEB Leipzig. Wraz z końcem NRD w 1990 roku przyszła reprywatyzacja, ale w 1995 roku zgasły światła na zawsze. Duża konkurencja była zbyt duża. Nawet nowe produkty, takie jak Kenjon Cola, nie były w stanie temu zapobiec. W czasach NRD Löwenbräu produkował koźlak, piwo grzybowe, piwo pszeniczne, piwo słodowe, piwo pełne i piwo ciemne. Na początku lat 90. browar spróbował Gose, historycznej specjalności browarniczej oraz coli „Lambada”, wszystko za darmo. W połowie lat dwudziestych zabudowania miały zostać wyburzone, aby zrobić miejsce pod sieć.
