1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
.jpg)
Elektrownia huty żelaza
Zaraz po przyjeździe widać największy budynek w miasteczku, elektrownię dawnego pieca dolnoszybowego. Był to zakład przemysłowy do wydobywania surówki z miejscowych rud (syderytu i hematytu) w połączeniu z wysokotemperaturowym koksem z węgla brunatnego. Zakład powinien pokrywać znaczną część zapotrzebowania NRD na surówkę. W 1950 r. rozpoczęto budowę pierwszego pieca dolnoszybowego. Zakład rozpoczął działalność w październiku 1951 roku; był to pierwszy tego typu system na świecie. Wymagana ruda pochodziła z kopalni rudy żelaza we wschodnich górach Harz; ze względu na niską zawartość żelaza, wynoszącą od 20 do 25 procent, nie można go było wytapiać w zwykłych wielkich piecach. W 1953 r. wybudowano elektrownię przemysłową na gaz wielkopiecowy. W następnych latach zdano sobie sprawę, że proces ten nie będzie w przyszłości opłacalny, pomimo dalszych ulepszeń pieców dolnoszybowych, gdyż wytapianie rud niskożelazowych wymaga zbyt dużej ilości wysokotemperaturowego koksu z węgla brunatnego. Ponadto 10 pieców niskoszybowych, z których każdy miał dzienną produkcję około 100 ton, wymagało dużej siły roboczej. Zakład został ostatecznie zamknięty w 1970 roku. 2500 pracowników i 1000 pracowników kopalń rudy zostało zakwaterowanych w nowo utworzonych kombajnach o lekkiej konstrukcji metalowej. Elektrownia to imponujący ceglany budynek, który jest własnością prywatną i dlatego jest niedostępny. Wiele budynków w okolicy zostało już wyburzonych. Interesujący był również ogólnodostępny skład karbidu oraz pozostałości laboratorium dawnego zakładu.
