Niedokończona elektrownia

Elektrownia S. miała stać się największą elektrownią jądrową w NRD. Po ukończeniu elektrownia o łącznej mocy 4000 megawatów stałaby się największą elektrownią jądrową w Niemczech.

Plany budowy trzeciej elektrowni atomowej w NRD zostały ujęte w uchwale na VIII zjeździe partii SED w 1971 roku. W 1974 roku nawiązano kontakt ze Związkiem Radzieckim, ponieważ interesowały go łącznie dwa reaktory VWER-440/213. O budowie dwóch bloków 1000 MW zdecydował ostatecznie Protokół nr 5 organów państwowych NRD i ZSRR we wrześniu 1979 roku. W pierwszym etapie budowy Blok 1 rozpoczęto 1 grudnia 1982 roku. Budowę Bloku 2 rozpoczęto 1 grudnia 1984 roku. Bloki 3 i 4 początkowo pozostawały w fazie planowania. Blok 1 elektrowni miał zostać uruchomiony między wrześniem a grudniem 1991 r., blok 2 między kwietniem a czerwcem 1993 r. Blok 3 miał rozpocząć pracę między wrześniem a grudniem 1996 r., a blok 4 po 1996 r. Typowe dla tego i podobnych rosyjskich zakładami projektowymi są dwie wieże chłodnicze na blok reaktora (170 000 m³/h), więc w ostatnim etapie rozbudowy elektrowni jądrowej S. zaplanowano łącznie osiem wież chłodniczych, a także maszynownię połączoną z budynkiem reaktora.

Po zjednoczeniu budowa dwóch rozpoczętych bloków została wstrzymana 17 września 1990 r., a ostatecznie 1 marca 1991 r. z powodu ogólnych braków bezpieczeństwa w sowieckiej serii reaktorów. Blok 1 był ukończony w 85 procentach, a blok 2 w 15 procentach. Trzy istniejące wieże chłodnicze, każda o wysokości 150 metrów, zostały wysadzone w powietrze w 1994 i 1999 roku. Niewielka część budynku reaktora i budynek generatora diesla nadal stoją. Na części terenu znajduje się obecnie park przemysłowy z celulozownią i powiatowym centrum technologicznym straży pożarnej.