1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Centralna Szkoła Grup Bojowych NRD (ZSFK)
Robotnicze grupy bojowe, zwane także grupami bojowymi (KG) lub fabrycznymi grupami bojowymi, były organizacją paramilitarną zorganizowaną w państwowe firmy i instytucje. Składali się z pracowników fabryk, kombajnów, organów państwowych i ich instytucji. Za organizację grup bojowych (szkolenie, wyposażenie itp.) odpowiadało Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (MdI) oraz odpowiednie władze okręgowe Niemieckiej Policji Ludowej (BDVP). Liczyła 210 000 członków. Na polecenie ministra spraw wewnętrznych Karola Marona w 1957 roku w wywłaszczonym w 1945 roku dworku uruchomiono centralną szkołę grupy bojowej NRD. Wcześniej w majątku mieściła się szkoła partyjna KC SED.
Personel szkoły składał się z 53 wiceprezesów i 37 pracowników cywilnych. Dyrektorem został wicekomandor Ziegler (stopień podpułkownika w Policji Ludowej).
Zakrojone na szeroką skalę ćwiczenia w ramach obrony narodowej w 1960 r. z udziałem grup bojowych ujawniły ich deficyty organizacyjne i militarne. W rezultacie kwalifikacje dowódców określono dyrektywą ze stycznia 1961 r. Ponadto szkolono tam instruktorów grupy bojowej w komendach okręgowych policji ludowej, późniejszych oficerów grupy bojowej wiceprezesa. Plan zatrudnienia szkoły wzrósł do 225 pracowników szkolnych do 1965 roku i otrzymał nowy statut.
W dniu 12 maja 1967 roku ZSfK otrzymał honorowy sztandar od KC SED i jednocześnie honorową nazwę centralnej szkoły grup bojowych „Ernst Thälmann”. Wiosną 1968 roku struktura grup bojowych została przeorganizowana w jednostki zabezpieczające i bojowe w ramach obrony terytorialnej kraju. Dyrektywa z września 1971 roku przyniosła ostatnią zmianę strukturalną w grupach bojowych, ta reforma strukturalna była następnie wdrażana od 1972 do 1974 roku. Zmiany te dotyczyły organizacji oddziałów, wprowadzenia rezerwy członkowskiej i możliwości włączenia kobiet do oddziałów, ale także zmieniono uzbrojenie i wyposażenie. Od 1984 r. ZSfK zajmuje się także szkoleniem kadr milicji ludowych zaprzyjaźnionych krajów rozwijających się. Dyrektor Raschinsky został awansowany do stopnia pułkownika, a jeden z jego zastępców został podpułkownikiem, zastępując go na stanowisku kierowniczym w 1988 roku.
Kurs podstawowy trwał początkowo dwa, potem trzy miesiące, kursy zaawansowane cztery tygodnie. Dotyczyło to nie tylko dowódców grup bojowych i ich zastępców, ale także funkcjonariuszy grup bojowych komend rejonowych PSP. Skupiono się na taktyce, szkoleniu specjalnym, szkoleniu żołnierzy i bojowym, ale także polityce wojskowej i pracy partyjnej (marksizm-leninizm).
Po decyzji Rady Ministrów NRD z 14 grudnia 1989 r. o rozwiązaniu grup bojowych szkoła zaprzestała szkolenia. Ostateczna likwidacja ZSfK została zarządzona zarządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych w lutym 1990 roku i zakończyła się 30 czerwca 1990 roku. Obiekt miał służyć jako centralna szkoła ochrony przeciwpożarowej (straż pożarna), ale nie zrealizowano tego. W latach 90. przekwalifikowywano tu bezrobotnych. Później był to dom dla uchodźców. Od 2005 roku w części kompleksu znajduje się dom spokojnej starości. Wiele części budynku jest pustych. Od 2022 r. część obiektu ponownie będzie wykorzystywana do przyjmowania uchodźców.
