1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Kąpiel uzdrowiskowa i lecznicza
W małej bocznej dolinie znalazłem pozostałości jednego z najsłynniejszych uzdrowisk w Alpach. Większość budynków była w złym stanie i wejście do nich było niebezpieczne. Jedynie zabytkowa cerkiew zachowała się jeszcze w rozsądnym stanie. Kaplica św. Kosmy i Damiana została zbudowana w XVII wieku, została przeniesiona i przebudowana około 1840 roku.
Pierwsza wzmianka o Badl pochodzi z 1418 roku. Lecznicza woda od wieków przyciąga ludzi z różnymi dolegliwościami, którzy mają nadzieję tu wyzdrowieć. Dzięki źródłom mineralnym zawierającym żelazo i magnez było to niegdyś jedno z najpopularniejszych kąpielisk w niemieckim Tyrolu. Wodę leczniczą stosowano jako kurację pitną i do kąpieli m.in. przy anemii, dolegliwościach ginekologicznych, chorobach nerwowych, urazach, chorobach skóry i zaburzeniach trawienia. W okresie swojej świetności od początku XIX wieku do 1919 roku było to jedno z najczęściej odwiedzanych kąpielisk w Niemczech. W uzdrowisku gościło wiele znanych osobistości, m.in. Otto von Bismarck (w 1840 i 1843), cesarzowa Elżbieta Austriacka (w 1871, 1889 i 1897), bracia Heinrich i Thomas Mann (w 1901 długie lato) .) i malarz Franz von Defregger. Tu Thomas Mann zakończył swoją powieść o Buddenbrookach.
Były drewniane wanny dla zwykłych ludzi, którzy mogli kąpać się w dwóch pokojach oddzielonych płcią. Dla bardziej dystyngowanej klienteli w poszczególnych pokojach znajdowały się marmurowe wanny. „Lekarze natury i duszy” nie myśleli zbyt wiele o lekach. Pacjenci po prostu wysłali ją na świeże powietrze. „Kuracje dietetyczne, atmosferyczne i nawilżające” tak to wtedy nazywano. Dla cierpiącej klienteli oznaczało to chodzenie po wodzie, poranne prysznice pod wodospadem i spacery po pobliskim świerkowym lesie. Po sprzedaży w 1919 r. łaźnia wielokrotnie przechodziła z rąk do rąk i traciła swój blask. Był obsługiwany do 1971 roku, ostatnio przez Siostry Miłosierdzia. Od tego czasu stoi pusty i popada w ruinę.
