1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Ściana Atlantycka: przybrzeżna bateria marynarki wojennej „Heerenduin” w Ijmuiden
Podczas rejsu zwiedziłem Amsterdam. Jednak statek zakotwiczył w Ijmuiden, porcie przemysłowym na Morzu Północnym. Chciałem zobaczyć okolicę na godzinę przed wyjazdem. Tuż za przystanią zobaczyłem cały rząd bunkrów z czasów drugiej wojny światowej, więc oczywiście poszedłem prosto tam. Bunkry były swobodnie dostępne. Dołączony jest również aMuzeum Bunkier,był jednak zamknięty. Przez obszar wydm prowadzi oznakowany szlak turystyczny. Zbadałem następujące informacje na temat tej historii:
Ijmuiden, jako port przy wejściu do Kanału Morza Północnego do Amsterdamu, zostało rozbudowane w fortecę w trakcie fortyfikacji Wału Atlantyckiego. Ponieważ Wehrmacht zakładał, że ewentualna aliancka jednostka desantowa będzie potrzebować portu morskiego jako przyczółka do desantu. W rejonie portu i na przyległych wydmach wokół Ijmuiden zbudowano dwa bunkry dla łodzi motorowych, trzy baterie wybrzeża morskiego, pięć morskich baterii przeciwlotniczych i liczne mniejsze systemy obronne.
Przybrzeżna bateria marynarki wojennej „Heerenduin”, będąca częścią tych obiektów, jest łatwo dostępna poniżej południowego molo w Ijmuiden. W 1942 roku Organizacja Todt (OT) utworzyła jedną z trzech baterii celów morskich do obrony portu morskiego. Aby zareagować na stale rosnące zagrożenie powietrzne ze strony aliantów, niemieckie naczelne dowództwo zdecydowało o bunkrowaniu obrony wybrzeża. Aby pomieścić cztery działa kal. 17 cm, w tzw. „zimowym programie budowy” na przełomie 1943/44 zbudowano cztery standardowe konstrukcje M 272. Te konstrukcyjnie identyczne strzelnice dział otrzymały kolejne numery konstrukcyjne od 5833 do 5836 i zostały wzniesione w konfiguracji „B nowy”, co odpowiadało grubości ścian i stropu wynoszącej dwa metry. W celu kierowania ogniem (namierzania celu) czterech dział, pośrodku między bunkrami dział zbudowano Regelbau M178 o numerze konstrukcyjnym 5831. W centrum kontroli znajdowała się cała telemetria przeciwokrętowa baterii (dalmierze i sprzęt kierowania ogniem).
