1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
1936 Wioska olimpijska w Elstal
Wioska Olimpijska, w której mieli przebywać sportowcy podczas Igrzysk Olimpijskich od 1 do 16 sierpnia 1936 roku, miała być oazą relaksu, z dala od zgiełku Berlina. Kierownictwo planowania powierzono architektowi Wernerowi Marchowi, któremu powierzono już realizację Reichssportfeld i Stadionu Olimpijskiego. Odpowiednie miejsce znaleziono niedaleko na zachód od Berlina, niedaleko Döberitz, na terenie udostępnionym przez niemiecki Wehrmacht – właścicielem był minister wojny Rzeszy.
Krajobraz całego kompleksu, który ma około 540 000 m², został zaprojektowany zgodnie z pomysłami zespołu architektów i oczywiście przywódców nazistowskich. Przesunięto duże ilości ziemi, aby stworzyć górną i dolną część wsi, wzgórza i jezioro. Aby ożywić tę sztuczną przyrodę, sprowadzono z berlińskiego ogrodu zoologicznego dużą liczbę ptaków wodnych i innych zwierząt.
Na miejscu zbudowano około 15 budynków. Zakwaterowano tu tylko sportowców płci męskiej (3738).
W Hindenburghausie była nawet duża sala teatralna. Wykorzystywano go również do koncertów, pokazów teatralnych i filmowych.
Na miejscu zaplanowano również zaplecze szkoleniowe. Nawet przy rzeczywistych wymiarach konkurencji. Obok boiska sportowego znajdowała się sala gimnastyczna z żużlowym torem. Atrakcją był basen z torami o długości 25 m, którego okna można było nawet otwierać elektrycznie.
W czasie igrzysk wieś była pilnie strzeżona. Kobiety nie miały wstępu! Po igrzyskach zgodnie z planem do budynków wprowadziła się szkoła piechoty, W czasie wojny jadalnia stała się nowoczesnym szpitalem wojskowym. Hindenburghaus stał się salą wykładową.
W 1945 r. do budynków wkroczyła Armia Czerwona. W zasadzie wykorzystywali oni wszystkie posiadłości między Poczdamem a Falkensee. centrum wydajności.
W 1988 roku odwiedziłem dziadka mojej żony, który mieszkał na osiedlu w Elstal koło Wustermark. Słyszałem plotki, że to właśnie w tym miejscu ma być wioska olimpijska. Niestety dziadek jako nowicjusz nic o tym nie wiedział. My 6 miesięczna córeczka cały czas tam płakała. To był oczywiście powód, dla którego wybraliśmy wózek jako kamuflaż. Po drodze gdzie spodziewałem się wsi szedłem przez mały lasek. Coraz więcej Rosjan podchodziło do nas, głównie w civil z kobietami i dziećmi. To było przerażające. Jakoś my (obywatele NRD) baliśmy się „okupantów”. Ale poszli tylko na spacer. To był weekend. W pewnym momencie zobaczyłem bramę koszarową ze strażnikami. Nie było tam żadnego postępu. Wioska olimpijska znajdowała się za barierą, a teren był otoczony wysokim murem. Oczywiście nie odważyłem się zapytać strażników. I szczerze mówiąc, byłem zbyt przestraszony i odwróciłem się ponownie.
