1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Anhaltinisches Eisenmoorbad L.
W 1909 roku niektórzy mieszkańcy małego miasteczka w Anhalt założyli AG w celu wykorzystania pobliskiego obozowiska wrzosowiskowego do celów leczniczych i przyciągania gości z całego świata. Eisenmoorbad został otwarty w 1910 roku. Miał konkurować z istniejącym od dawna, odnoszącym sukcesy uzdrowiskiem Eisenmoorbad na Pustaci Düben i przynieść miastu dobrobyt. Do tego obszaru należało uzdrowisko, Pension Villa Waldfrieden i zespół pensjonatów z Eisenmoorbad. Pierwsze włamanie miało miejsce w czasie I wojny światowej, kiedy to łaźnia służyła jako szpital wojskowy. Po wojnie nastąpił rozkwit. Wybudowano także pensjonat, pływalnię i leśną karczmę. Sukcesy lecznicze osiągano przede wszystkim w przypadku reumatyzmu, rwy kulszowej i problemów ginekologicznych. W 1945 roku Rosjanie zniszczyli znaczną część łaźni. W czasach NRD łaźnia funkcjonowała jako sanatorium dietetyczne FDGB. Utworzono także park zdrojowy. Rocznie leczonych było około 6000 pacjentów. Kąpiel została zamknięta na początku lat 90. Koszty eksploatacji torfowiska były prawdopodobnie zbyt wysokie. W 2004 roku został sprzedany prywatnemu inwestorowi, który doprowadza budynek do ruiny. Dziś sytuacja jest bardzo zła. Podczas mojej wizyty zaskoczyłem wyjące dzieci, które wybiły ostatnie pozostałe szyby. Pozostałości po pożarze i walący się sufit można było „podziwiać” w pięknej niegdyś sali. Smutny widok.
Basen w Eisenmoorbades
Miasto i jego klub gimnastyczno-sportowy zadbały o pływalnię, którą zainaugurowano w 1926 roku. Fakt, że osoby nieumiejące pływać również muszą uiścić opłatę za wstęp, denerwuje ludzi na otwarciu. Jednocześnie mogli nie tylko kąpać się w leczniczej wodzie, czerpanej z jedenastu źródeł znajdujących się na terenie pływalni. Polecano także kąpiele słoneczne i powietrzne oraz obiekty sportowe klubu gimnastycznego: pchnięcie kulą, poręcze, drążek, skok w dal i wzwyż. Dziś łaźnia jest zamknięta. Był podobno używany do lat 90. XX wieku i wyposażony w schody ze stali nierdzewnej. Ma niezwykłą długość około 75 metrów. W przeciwnym razie jest to niespektakularne.
