1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Twierdza krzyżowców w Akko
Akko to miasto portowe w zachodniej Galilei na wybrzeżu Morza Śródziemnego, w północnym Izraelu. Stare miasto słynie z Twierdzy Krzyżowców. W XII wieku Akko było najważniejszym portem krzyżowców i drugim co do wielkości miastem Ziemi Świętej.
Dla nas, zagubionych placerów, najciekawsza jest stara cytadela. Większość z około 40-metrowej cytadeli została zbudowana pod koniec XVIII wieku pod rządami Paszy Ahmeda Jezzara. Szczególny widok znajduje się pod cytadelą. Nadal zachowały się tu podziemne obiekty dawnej twierdzy Johanniter. Johannici, podobnie jak templariusze i zakon krzyżacki, byli zakonem krzyżowców. Wszystkie trzy zakony były obecne w Akko z rycerzami i własnymi fortyfikacjami. Szpitalnicy (nazwani tak na cześć Jana Chrzciciela) byli również nazywani szpitalnikami. Odnosiło się to do ich starań o opiekę nad chorymi i rannymi (początkowo wśród pielgrzymów i innych krzyżowców) oraz zakwaterowanie ich w swoich pomieszczeniach. Jej strój był prostym habitem mnicha. Walczący rycerze mieli jako tarczę biały krzyż na czerwonym tle.
Podobnie jak inne forty z czasów krzyżowców, zamek św. Jana został zniszczony po podboju mameluków w 1291 roku. To, co zostało, zostało zrównane z ziemią podczas budowy cytadeli osmańskiej, a ostatnie przejścia podziemne zostały całkowicie zasypane, aby posłużyły jako solidny fundament pod nowy budynek.
Dziś część ciemnych podziemnych przejść, sklepień, sal i komnat została odkopana i można przez nie przejść. Dają wrażenie wybitnej architektury średniowiecza. Obiekty są przygotowane do ruchu turystycznego z dostępnymi ścieżkami i odpowiednim oświetleniem. Na północ od obiektów podziemnych odkopano siedem wąskich sal rycerskich. Dalej znajdują się korytarze i tzw. „Wielki Munir”, czyli prawdopodobnie duża hala gospodarczo-magazynowo-administracyjna. Odchodzi stamtąd duża jadalnia lub sala ceremonialna, której sklepienia krzyżowe wsparte są na trzech potężnych okrągłych kolumnach. Wąski korytarz prowadzi do tzw. „Bosta”, będącej pozostałością po średniowiecznym karawanseraju, który później został włączony do twierdzy joannitów.
Twierdza została zbudowana w okresie panowania osmańskiegouwięziony i używany jako więzienie przez mandat brytyjski. Wśród więźniów byli także zwolennicy żydowskiego ruchu niepodległościowego.
Tunel templariuszy
Punktem kulminacyjnym dla mnie był tunel Templer o długości 350 metrów. Prowadziła od ich twierdzy po zachodniej stronie miasta, przez ziemię pod dzielnicą kupców włoskich, do portu po wschodniej stronie cypla Akki. Jego cel był jasny: templariusze zdali sobie sprawę, że w przypadku oblężenia można ich łatwo oddzielić i oddzielić od swoich statków w porcie, uniemożliwiając ostatnią deskę ratunku ucieczkę przez morze. Aby temu zapobiec, wykopano tunel nakryty sklepieniami kolebkowymi. Odkrycie tunelu w 1994 roku było sensacją archeologiczną i architektoniczną. Dziś tunel jest oświetlony elektrycznie i ma drewniany chodnik.
